Hier binnenkort meer.
Maar voor nu zo'n Bariton Ukelele klinkt best prachtig.
En waar moet je daarvoor zijn? juist! op het ukUleleplein.nl
Een mooi stuk geschreven collum uit het Ukulele Magazine van Ukulelelplein
Grote muzikale hoogtes… of diepe dalen
Al eerder schreef ik over mijn gebrek aan gevoel voor ritme en daarnaast mijn gebrek aan ukelele talent. De ukelele en ik brengen elkaar niet tot grote muzikale hoogtes. Eigenlijk kan ik daar best goed mee leven, ik ben op veel gebieden een enorme streber. Als ik ga voor een opleiding of cursus haal ik regelmatig zeer hoge cijfers, niet omdat ik ontzettend slim ben, maar meer vanwege het feit dat ik gewoon ontzettend hard leer.
Het is dus erg prettig om ook eens ergens mee bezig te zijn zonder een druk om te presteren, gewoon voor de ontspanning en het plezier. Met veel enthousiasme gaf ik me op voor de workshops op Dutch Uke Day in september, een dag lekker pingelen en veel ontspanning en gezelligheid. Met die gezelligheid zat het meteen goed, ukelele spelend Nederland en ik brengen elkaar in ieder geval wel tot grote sociale hoogtes.
Maar tijdens de workshops voelde ik me weer net zoals ik me vroeger voelde tijdens gymlessen. Onbekwaam, onhandig, onvoldoende geschikt, verslagen en een klein beetje verdrietig. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik me ook onvoldoende had voorbereid, ik de streber die iets niet voorbereid had en dus ook onmiddellijk werd afgestraft. Harald Boxtart gaf een geweldige workshop met tabs, na een minuut of 15 kwam ik erachter dat ik van het eerste muziekstuk alleen pagina 3 in mijn bezit had… vandaar dat ik het totaal niet kon volgen. Het tweede muziekstuk ging een stuk beter, want hiervan had ik wel alle blaadjes, maar ook dit had ik niet voorbereid en ging dus niet geheel soepel. Stilletjes verborg ik me achter mijn muziekstandaard met mijn onvolledige muziek en deed alsof ik heel goed meedeed. Ik probeerde mijn meest intelligente blik op te zetten en vooral geen verbaal lawaai te maken.
Die middag had ik een percussie workshop van Boris Mogilevski, het enige dat ik hiervan heb onthouden is het feit dat hij uit Israël komt en niet, zoals ik vermoedde, uit Rusland. Natuurlijk was het ook een beetje onnozel om te denken dat ik als a-ritmische speler een percussie workshop zou kunnen bijbenen, dus ik had me er ook wel een beetje op ingesteld dat dit een kansloze missie zou zijn. Maar ik vind Boris gewoon zo leuk, dat het al geweldig was om op de eerste rij te zitten en naar hem en zijn ukelele te mogen kijken.
Toch overviel me een gevoel van enorm falen en kon ik de neiging om mijn ukelele door de zaal te smijten nog net onderdrukken. Dit gevoel verdween toen ik terugdacht aan de gezellige avond met de Coconut Knackers. De boodschap van Dick en Ton dat het allemaal draait om het plezier. Plezier heeft niet persé iets te maken met het wel of niet kunnen spelen van tabs of ritmisch kunnen trommelen op je ukelele. Toen er dan ook nog een hilarisch optreden kwam van Jan Schellink met zijn lied over de inktvis, was het plezier weer compleet terug. Die grote muzikale hoogtes die zal ik nooit bereiken, maar het feit dat de ukelele mij doorgaans veel plezier en ontspanning brengt en daardoor diepe persoonlijke dalen weet te voorkomen, is mij veel waard.